Renklerin Tarikatı

Resim yapmayı severim.

Çizerim.

Sabaha karşı sevdiğim bir şairin, bir başka sevdiğim şairden bir sözü.

Ona da yollamıştım. Bana bu sözü yollamış; “Renkleri tek tek alırsan, hepsi birer tarikat.” Cemal Süreya’nın.. Ne güzel bir söz!! Düşündüm epey.

Neden renkleri severim?

Renklilerden ötürü..

Her renk, kendi mabedine davet eder seni.

Adımını mavi renkten attığında, içindeki sessiz gölün kıyısına çakılırsın.

Dalgaların uğultusu yoktur burada; yalnızca dingin bir hüzün, dualarını mırıldanır göğe.

Mavi tarikatı, düşlerini denizin dibinde tutanların topluluğudur.

Sonra sarıya adım atarsın.

Sarı, günün hatırasını aşındırır yüreğinde; içindeki umut kırıntılarını, sararmış mektupların sayfalarında saklar. Bekleyişin ilahisi burada okunur.

Sarı tarikatı, geçmişin ışığına tapar, her anıyı kutsal bir emanet sayar.

Kırmızı kapıyı araladığında bedenin isyan bayrağını çeker.

Kırmızı tarikatı, tutkunun ve öfkenin sınır tanımayan cemiyetidir.

Kalbin her vuruşu bir ayin, her fısıltın bir ayet gibi yankılanır.

Burada öylece kalırsın, varoluşun en çıplak halini giyinmiş olarak.

Beyaz sineye çektiğinde seramoniyi, bir anda uçurumun kenarında bulursun kendini.

Beyaz tarikatı, unutmanın ve unutulmanın sessiz rahibidir.

Boşluk, burada bir tören alanıdır; derinlik kadar yüksektir.

Ve siyaha adım attığında, tüm renklerden feragat eden sınırda durursun.

Siyah tarikatı, başlangıcın ve sonun aynı anda var olduğu kutsal çizgiyi korur.

Orada, renklerin ötesinde kendinle yüzleşirsin. Bir rengi seçmek, onun kutsal yollarına katılmak gibi..

Tüm renkleri bir arada yaşamak ise, insan ruhuna iyi geliyor velhasılı..

Çünkü bizler gökkuşağı gibiyiz..

Her renkten var içimizde.

Denk gelirsek kendimize, beyazlaşıyoruz, sonra saydamlaşmaya başlıyoruz.

Görünmez olana kadar.

Belki de saflaşabildiğimiz o rengi bulmak telaşıdır bendeki renklere sargınlık..

Griliklere inat!