İnferno
Hayat bir tiyatro sahnesi…bizler oyuncularıyız!’ Ne çok duyduk bu lafı…
Hayat bir tiyatro sahnesi!
Kaçımız farkında o sahne dışarıda değil, taaa beynimizin içinde kurduğumuz bir oyun sahnesi!
Ben yakın zamanda bir sıra okumalar yapmak zorundayım, kitabım için… Okumaya başladığım her yazarın anlam bulma ortak arayışları önceleri benim başımı döndürdü. Dante’nin ‘İnferno’su ile başladı her şey, sene 1994…
Babamın Cahit Sıtkı Tarancı sevgisi ve ‘Yaş 35 yolun yarısı Dante gibi ortasındayız ömrün!’ dizesini iştahla arabada sollamaya çalıştığı trafikte söyler olması ile hayatıma giren bir düşünür, yazar, şair … oldu.
Danté…Sonraları bütün yaz elime yapışan ‘İnferno’ zamanları, İzmir’in cehennem sıcağında kendimi kaybederek okuduğum kitabı. Bitirememiştim. Nedenini şimdi biliyorum. Hayatımda Virgil gibi biri yoktu. Beatrise’miz de… Arayışım 14 yaşında evdeki huzursuzluğun bitmesi idi… Yerin 7 katı Dante’nin de cehennemine ulaşması için 9 halka insan grubu içinden geçerek gittiği bir yolu vardı. Hayali bir aşk ve karşına çıkan 9 günaha teşne ya da işleyen grupla olan sohbetleri ile Güzelyalı’daki küçük odamda saatler geçerdi.
İkinci deneme 95 yazı oldu.
Babam ölmüştü o yıl.
Cennet ve cehennem daha çok ilgi alanıma girdi, babamın gittiği yeri merak ediyordum. Öyledir, ölünüz oldu mu kalbiniz ölümü hissetmeye başlar, yoksa sadece anlarsınız. Dante de Virgil ile girdiği bu yolculukta cehenneme ulaştığında şeytanı ile yüzleşmiş sonra yine oradan kaçmayı başararak bir cuma günü başladığı bu serüvenini Cumartesi günü Paskalya Sabahı sonlandırmıştı…Her halkada tanış oldukları dünyada bilinen düşünürlerdi bazen… İyilikleri ile nam salmış, düşünceleri ile yeri göğü inletmiş, yazdıkları ile destan yaratmış isimler…Sorgulamaya teşvik ediyordu kitap. İyi veya güzel deneni, sebebi ve de sonucu — yine yerin 7 kat altı — olacağını bilse yaparlar mıydı? Egolarının direttiği hayatları yaşarlar mıydı?
Hayat bir tiyatro sahnesi ise yaşananları kaderi haline getirmesi istenmişse insandan buna hizmet eden -her iş- için en iyi rolü oynamak ne kadar doğru idi? Günahı ve red edilmeyi içselleştiremedikçe batağa saplandığını farketmiyordu insan.
O yaz kitap bitti.
Yeryüzüne döndüm.