Babalık Müessesesi!
Yokluğunuzun bile kuvvet verdiği bir durumdur tek kurumdur; BABALIK müessesesi…
Çok sesli! Yaşam yaşamaktan gelir. Hayat heves etmekten…ikisi denk düşmez çoğu zaman. Ben babamı kaybedeli 28 sene oluyor yani onsuz bir ömür onunla olduğum yılları çoktan solladı. Özlem artık orada tanıdık bir durum. Sesini hatırlar gibiyim. Yüzü 45 yaşındaki hali ile. Ama resimlerden. Gerçek anılar siliniyor. Sabit foto gülüşleri kalıyor ya da geçenlerde bir tanıdığın yolladığı videodaki hareketli halleri…. Anılar anlatılagelen şehir efsaneleri olma yolunda. Ne kadarı gerçek ne kadarı dolgu yavaş yavaş karışmaya başladı. Evet ben babamı 1995 kışında kaybettim. 11 Ocak’ta. Seneler sonra oğlum dedesinden bir gün önce doğunca Ocak ayının hüzünü dengelendi. Yani yeni doğan, varlık ile yokoluşa duyulan kayıp hissi eşitlendi. Oğlum ve Babam… birinin canı, biri candan! Hepsi bütün benliğime bana katıldı!
Kısaca demek istediğim şey şu; Üzülmeyin. Sevinin. Sevebildiğinize ve hatırlayabildiğinize. Yaşam - yaşamaktan gelir. Yokluğu da yaşamak bize düşen, en az varlığa şükür etmek kadar… Babalar Günü varlığı veya yokluğu ile çocuklarını kuvvetlendiren babalarımız için kutlu olsun.