Anneciğim ve Çocuklarım İçin: Çoban Yıldızları Üzerine

Anneciğim ve Çocuklarım İçin: Çoban Yıldızları Üzerine..

Hiç kimse, sürü olmak istemez. Kimse bir çobanın arkasından sorgusuz sualsiz yürümek, kendi iradesini teslim etmek istemez. Çünkü insan olmak, birey olmak demektir; sorgulamak, yönünü kendi pusulasıyla bulmak demektir.

Ama hayat öyledir ki; bazen kayboluruz. Bazen pusulalar şaşar, gökyüzü kapkaranlık olur. Ve işte tam da o anlarda, bazı insanlar belirir. Bir yıldız gibi sessizce parlarlar. Onlara çoban denir belki ama bu, koyunların başında duran biri değil; kuşaklara yön veren, umut aşılayan, karanlıkta ışık olan bir figürdür.

Sosyolojide liderlik yalnızca bir mevki, bir unvan değildir. Bazen bir annenin gözündeki dirençtir liderlik; bazen bir çocuğun düşüp kalkarken gösterdiği inat. Gerçek liderler, bağırmazlar, hükmetmezler. Onlar yürür ve ardından bir hayat anlam kazanır. Onlar konuşmaz ama onların varlığı, bir ailenin, bir toplumun iç sesine dönüşür. Benim annem, o sessiz liderlerden biri. Hiçbir zaman “beni takip edin” demedi. Ama karanlığa karşı nasıl yürünür, onu izleyerek öğrendim. Dirençle, zarafetle, sevgiyle… O, bir çoban yıldızıydı bize. Göğün bir köşesinde hep oradaydı. Ve çocuklarım…

Onlar benim geleceğe bırakacağım en derin iz. Onların gözlerinde umut gördükçe anlıyorum ki, bazen çoban yıldızı olmak için gökyüzünde olmak gerekmiyor. Kalbin tam ortasından, geleceğe ışık düşürmek yetiyor.

Anneciğim ve çocuklarım… Siz, yolların kaybolduğu yerde bile yön gösteren yıldızlarsınız. Liderlik bazen bir söz değil, bir bakıştır. Bazen bir elin uzanışı, bazen bir başın dik oluşudur. Ve ben sizinle, bu dünyada yolumu bulabildiğim için şanslıyım.

Çünkü gerçek liderlik; unvanla değil, ışıkla olur. Ve sizin ışığınız, benim hayatımın en değerli pusulasıdır.