Adalet ve Merhamet Arasında Kalan Kalp
Zaman zaman insan, hayatın kıyısında durur ve kendine şu zor soruyu sorar:
“Affetmeli miyim, yoksa hakkımı mı aramalıyım?”
Bu, sadece kişisel değil, toplumsal da bir sorudur.
Bugünün dünyasında en çok yara alan şey belki de “Adalet”tir.
Ve en çok yorgun düşen, “Merhamet”.
İkisi aynı sofraya oturamıyorsa, biz hangi vicdana güveneceğiz?
Çünkü hayat, bize sadece "iyi" olmayı değil, "doğru" olmayı da öğretiyor.
Adalet, doğruluğu temsil eder.
Ama ya o doğrunun içinde bir kalp paramparça olacaksa?
İşte o zaman merhamet fısıldar:
"Dur... Önce dinle… Belki sadece affetmen gerekir"
Hz. Ali’nin veciz bir sözü vardır:
“Zulme adaletle, zalime merhametle yaklaş. Ama ikisini birbirine karıştırma.”
Bu sözü yıllar önce ilk okuduğumda, içimde bir terazinin sesini duydum.
Bir kefesinde hakkaniyet, diğerinde merhamet vardı.
Ama teraziyi sabit tutan şey, ne kalpti ne akıl. O şey, vicdandı.
Bugün bir çocuk sokakta haksızlığa uğruyorsa,
bir işçi emeğinin karşılığını alamıyorsa,
bir kadın hakkını haykırırken susturuluyorsa,
orada adalet susarsa, merhamet eksik kalır.
Ama adalet, öfkeye dönerse, o da zalime benzer.
Bize düşen, bu teraziyi kurabilmek.
Ne salt ceza ile ne sadece affetmekle,
hem sorumluluk hem anlayış ile.
Adalet, yerini bulsun. Ama insan da yıkılmasın.
İşte bu, hem kalbin hem aklın yoludur.
Ve vicdan bu yolun haritasıdır.
Bir gün biri sizi kırarsa, o an şunu hatırlayın:
“Bu kişiyi cezalandırmak bana ne kazandırır?”
“Onu affetmek ne kaybettirir?”
Bu sorularla baş başa kaldığınızda, gerçek cevabı bir mahkeme değil,
sadece ama sadece kalbiniz verebilir.
Çünkü insan, en önce kendi kalbine adil olmalıdır.
Oradan başlar hakikî adalet.
Son söz Mevlana’dan:
“Adalet, her şeyi layık olduğu yere koymaktır.
Merhamet ise, yerini bilmeden sana sığınana açtığın kucaktır”
O halde şunu sor kendine:
Bugün birini affetmek mi, yoksa ona hakkını teslim etmek mi, seni daha insanca yapar?
Belki cevap, her ikisinde de gizlidir.
Çünkü vicdan, iki kanatla uçar: Adalet ve Merhamet.