Adalet: Her Kalbe Sığan Büyük Mizan

Adalet, mahkeme salonlarında başlayan bir mesele değildir. Onun ilk tanığı vicdandır, ilk mahkemesi kalptir, ilk hükmü ise insanın kendi iç sesiyle verdiği karardır. İnsanlık tarihi kadar eski bu kelime, ne sadece hukuk kitaplarına ne de kürsülerde yankılanan karar cümlelerine sığar. O, yaşamanın ve yaşatmanın ilahi terazisidir.

Adalet, sadece suçluya ceza vermek değil; hak edene hakkını teslim etmek, mazlumu gözetmek, güçlüye sınır çizmek, zayıfa ise güvenlik hissi vermektir. Bazen bir çocuğun gözyaşını silmektir, bazen susan bir kalbin feryadını duymaktır. Ve bazen de sessizliğin içindeki zulmü görmek ve ona karşı dimdik durabilmektir.

Toplum olarak adalet arıyoruz; çünkü kendimizle, birbirimizle ve kainatla olan dengenin bozulduğunu hissediyoruz. Ancak unuttuğumuz bir şey var: Adalet, dışarıdan gelmez. Adalet, içeride başlar. Kişi kendi egosunda adaleti kurmadıkça, toplumda da adil bir düzen kurmak mümkün değildir.

Bir anne evlatları arasında adil değilse, bir öğretmen öğrencilerine eşit sevgiyle bakmıyorsa, bir yönetici çalışanlarına, başka bir idareci halkına kulak vermiyorsa; o zaman adalet sadece bir kelime, bir süs, bir hayal olur. Ama bir insan sabah uyanıp içinden “Bugün kimseyi kırmayacağım, haksızlık etmeyeceğim” diyebiliyorsa, işte orada adalet yeşeriyor demektir.

Adalet aynı zamanda sevginin ölçüsüdür. Sevgi, adaletle yoğrulmamışsa bencillik olur; adalet, sevgiden yoksunsa katı bir soğukluğa dönüşür. Onun için adalet, ne sadece kılıçla sağlanır ne de sadece merhametle. Gerçek adalet, hakikatin terazisinde hem hakkı gözetmek hem de yüreği unutmamaktır.

Bugün dünyanın dört bir yanında adaletsizlik feryatları yükseliyor. İnsanlar ölüyor, haklar çiğneniyor, emek yok sayılıyor. Ama hâlâ umut var. Çünkü her sabah kendine “Ben adil olabilir miyim?” diye soran bir insan varsa, adaletin tohumları hâlâ toprağın altındadır. Belki henüz filizlenmedi, ama oradadır. Ve her tohum gibi, bir gün doğru zaman gelir; ışığı bulduğunda çatlar, büyür, yeşerir...

Adalet, gökten inmez; kalpten doğar. Bu yüzden her gün, içimizde adil bir insan doğsun diye dua edelim. Çünkü adalet, önce bir insana sığar… sonra dünyaya.