Hoşgörü
30 yaşında biri öldü dün!
Tostloy ‘İnsan ne ile yaşar’ kitabı gibi ‘neden ölür?’ kitabıma konu olacak kadar saçma ama daha korkutucu bir nedenden öldü.
Dünyada birinci neden; Kalp Damar Hastalıkları, ikinci neden kanserler, üçüncü neden kazalar… yaşlara göre değişir bu nedenler ..
30 yaşında sapasağlam biri öldü dün bizde!
Sebebi;
Hoşgörüsüzlük!
Hoşgörü eksikliğinden öldü.
Kabul edememek ve ilkellikle zorlama ve zorbalıkla istediğini yaptırmak için sokak ortasında, Kadiköy Rıhtımı’nda, gündüz vakti herkesin gözü önünde öldürüldü. Adı Cihan Aymaz. Gencecik bu müzisyeninin söylemediği bir şarkı için bıçaklanması normal değildir. Kadının, çocuğun sokaklarda hırpalanması, tacizi ve tecavüzü normal değildir.
1-Söylemediği şarkı için kimse ölüm infazını hak etmez.
2-Boşanmak istediği için kendisine ve ailesi kadına kurşun yağdırılmaz.
3-Çocuklar dövülmez ve cinsel obje olarak düşünülmez.
Arkadaşlarım bütün bunlar suçtur. Faillerinin en ağır hukuki yaptırımlara çarptırılması gerekir.
Toplumun bu konuda ortak vicdanı — Ortadoğu coğrafyalarında sıklıkla gördüğümüz sokak vahşetlerine evrildi. Hoşgörüsüz, vicdansız, yaftalayıcı, saldırgan ve tacizkâr topluma dönüştü. Hızla tokadı basıyoruz, istediğimizi vermediklerinde. Bıçak ya da silah ile dolaşıyoruz. TV Dizilerimiz bile herkes kendi adaletini sağlıyor. Yürüyüşlerimiz değişti. Cellad ile cinnet arası bir yerde sinmiş ya da tehlikeli katil ruhlu insanlar ile toplum içinde tedirgin yaşanmaz. Fakat yaşıyoruz. Sessiz ve bıkkın.
Tarık Buğra’nın ‘Gençliğim Eyvah’ta söylediği bitir söz var;
Öyle bir devir yaşıyoruz ki o söz bana bu devri hatırlatıyor. Aldanan ihtiyar’ın Delikanlı’ya söylediği bir söz;
‘Ben nereden bileyim, kalp paranın bu kadar iyi basışabileceğini!’ der…
Aldanmayalım.
Kalpazanların kalp paralarını aklamalarına, katillerin sokakta cirit armalarına müsade vermeyelim. Karl Popper ile bitirelim. ‘Hoşgörü Paradoks’ u der o. ‘Hoşgörüsüzlüğe hoşgörülü oldukça — o güçlenir — ve saldırganlık ve kötülük yayılır..’ der.
Belki dur deme zamanı gelmiştir.
Yoksa ‘AYMAZLAR ÜLKESi!’ olacağız ki vah vahlar içinde.
Mevlana’nın torunları olarak gelinen bu noktada üzerimize düşen sorumlulukları alma zamanı gelmedi mi?