Güzelliğin Ağırlığı ve Tevazunun Hatırlatıcısı
Görünene bakarak öz’ü hatırlamak, güzelliğin en sade hâlidir.
Derler ki Tanrı, tavus kuşunu güzelliğin zirvesinde yaratmış. Her bir tüyü, renklerin en nadide tonlarıyla işlenmiş; öyle ki güneş bile onun kanatlarında kırılıp büyülenirmiş.
Ama güzellik, ağır bir yükmüş.
Çünkü insan da, kuş da, çiçek de farkında olmadan kendine bakarken o yükün altında ezilebilirmiş.
Tavus kuşu da bir gün kendi ihtişamına bakıp gururlanmış. Rüzgârla dans eden tüylerine hayran hayran süzülürken, bir an başını eğip ayaklarını görmüş.
O an, güzelliği donmuş bir aynaya dönmüş.
İncecik, çıplak, neredeyse çirkin sayılacak bacakları, bir anda kalbini sarsmış.
Ve rivayet der ki: O günden sonra tavus kuşu, her kabarışında başını eğermiş. Her güzelliğini fark ettiğinde, tevazusunu hatırlasın diye ayaklarına bakarmış.
Güzellik sadece görünen değildir; onu taşıyabilmek, kendini unutmadan parlayabilmektir. Bazı güzellikler gösteriş için değil, insanın içini sınamak içindir.
Tavus kuşunun bacakları da işte bu yüzden vardır: Her aşağı baktığında, ne kadar yukarıda olursa olsun, kendine gelmesi için.
Tavus kuşunun hikâyesi, sadece ona değil, aynaya bakan her kalbe aittir.
Bizim de kendi içimizde o bacaklar vardır; gösterişli yanlarımızın ardında saklı kusurlar, hatırlatıcı eksikler.
İnsanı kibirden koruyan şey, kusursuzluk değil; kusurlarıyla barışık olmaktır.
Bazen güzelliğimiz, yeteneğimiz, başarımız öyle parlar ki, kendi rengimize kör oluruz.
İşte tam o an, hayat bizi bir yerden aşağı baktırır.
Bir eksik, bir zayıflık, bir sınır gösterir.
Küçüldüğümüzü sanırız, oysa aslında dengeleniriz.
Tevazu, başını eğmek değil; ne kadar yükseğe çıksan da yeryüzüne ait olduğunu unutmamaktır.
Ve belki de bu yüzden, her birimizin içinde bir tavus kuşu yaşar. Ne kadar parlak, yetenekli veya başarılı olursak olalım, içimizde bizi gerçekliğimize, tevazumuza ve insanlığımıza bağlayan küçük bir hatırlatıcı vardır.
Parladığımızda, bu içsel tavus kuşu bize fısıldar: “Öz’ü unutma.”