Osmanlı’da Cep Telefonu Kullanımı!

Başlık sizi yanıltmasın. İlk amacım yazıya dikkat çekmek olsa da cep telefonu gibi artık hayatımızda çok önemli bir yere sahip alan bu teknolojik cihazın kullanım kültüründen biraz dem vurmak istiyorum. Bir büyüğümüz örnek vermişti, eskiden evden çıkarken veya bir yerden ayrılırken aman çocukları unutmayalım filan diye bakarken şimdilerde cep telefonunu masada veya şarjda unutmayalım diye gayret gösterir olduk. Evden çıkarken ilk kontrol ettiğimiz şey haline geldi. Bir mekana gittiğimizde ilk işimiz prize yakın oturmak oldu. Aman ya şarjım biterse kaygısı bir yandan.. Neredeyse bizden bile önemli! Pekâlâ, biz nasıl bu hale geldik? Ne oldu da cep telefonu elimiz, kolumuz bir uzvumuz gibi vazgeçilmez oldu.

Hemen deyivereyim dostlar! Teknolojik gelişmeler, sosyal boşluklar..

Aynı masa etrafında toplanıp sohbet edeceğine herkesin elindeki telefonuyla uğraştığı sahneleri hepimiz gülümseyerek hatırlıyoruz muhtemelen. Bir arada olmayı başarmış, aynı ortamda sohbet etmek, münazara hatta münakaşa için her şey hazırken bir bakmışsınız hemen herkes elinde cep telefonuyla sosyal medya, video, oyun peşinde.. Bu mudur yani? Maalesef durumumuz budur! Bununla ilgili acizane birkaç kelam edeceğim az sonra..

Aslında bir teknoloji köşesinde daha teknik konular anlatılmalı diyenleriniz vardır. Katılıyorum. Ancak teknolojiyi doğru kullanmak diye de bir gerçek var. Önümüzdeki aylarda beni köşemden etmezlerse yazacak çok sayımız var nasipse. Batıdan, Amerika, Japonya, Güney Kore ve Çin’den teknolojik gelişmeleri paylaşacağım sizinle. Dünyadaki ve Türkiye’deki yansımalarını, gelişmelerini aktarıyor olacağım. Biz yine teknoloji kullanımına dönelim. Çoğunuz bilirsiniz, cep telefonları ilk çıktığı zamanlarda klasik hikâye vardır; otobüslerde kullanımı henüz yasakken telefonla konuşan kişiye diğer yolcular otobüste telefonla konuşamazsın diye uyardığında, o da telefonda karşısındaki kişiye “Ahmet sen konuş, benim konuşmam yasakmış” der ve telefonu açık tutmaya devam eder..

Şimdi diyorum da keşke cep telefonuyla konuşmak bazı yerlerde neredeyse sigara içme yasağında olduğu gibi yasak olsa. Toplu taşıma araçlarında, yolda, durakta, çarşıda, pazarda, hastanede, postanede, kafede, iş yerinde, okulda, her yerde insanlar cep telefonları ile fütursuzca konuşuyorlar. Bağıra çağıra konuşuyorlar. Kavga ediyorlar. En mahrem konuşmalarını yapıyorlar. İşleriyle ilgili gizli konuları paylaşıyorlar. Tabi farkında olmadan bizler de konunun bir tarafı oluyoruz. Bu son derece rahatsızlık verici bir durum aslında. Siz kendi dünyanızdan biranda alakanız olmayan ve hiç tanımadığınız kişilerin konularının ortağı oluyorsunuz. Kendi dünyanıza dönmeniz oldukça zaman alıyor.

Güzel bir söz vardır; aynı dili konuşanlar değil aynı duyguları paylaşanlar anlaşabilir. Biraz daha açalım aynı IOS versiyonunu kullananlar ile farklı Android kullananlar senkron sorunu yaşar. Yada Windows işletim sistemine sahip olanları aplikasyonları down olur. Yahu ne diyorum ben! Aynı masa etrafında toplanmış bir kısım güzel insan neden çıt çıt yazışıp az önce çekildikleri fotoğrafları paylaşıp konuşmadıkları kadar yorum yazıp zamanlarını heba ederler bilemem. Ancak okuduğum ve bildiğim kadarıyla Osmanlı’daki atalarımız zamanlarını tabi ki telefonlarda, internette like yaparak değil okuyarak, düşünerek ve üreterek değerlendirmişlerdir. Çok çalışarak, kafa yorarak, insan yetiştirerek üç kıtaya, yedi denize, 624 sene hükmetmiştir. Büyük padişahlar, ilim adamları, kumandanlar, hekimler, müderrisler, mühendisler yetiştirmiştir. Bu nedenle Osmanlı büyük bir imparatorluk olmuştur. Savaşlarda tüm ihtişamıyla kaleler, ülkeler fetheden ceddimiz tüm merhametiyle şehirlerde kuşlar için vakıflar kurup sokaklarda, ağaçlarda kuş yuvalarını yapılmasını sağlayacak kadar da naif insanlardı. Diyeceğim odur ki; Empire Total War gibi bilgisayar ve telefon oyunları ile değil inançlı insan yetiştirerek Osmanlı olmuştur.

Kendimizi bilmeden teknolojiyi öğrenemeyiz!. Belki öğrendiğimizi sanırız.